اعدام قتل عمد حکومتی است
اعدام قتل عمد حکومتی است
نه به اعدام؛ آری به زندگی
✍️ نوشته‌ی رحمان حاجی مقصودی
در جهانی که حقوق بشر باید ستون عدالت باشد، در سرزمینی به‌نام ایران، هنوز طناب دار بر گردن انسان‌ها می‌نشیند. اعدام، این ابزار رسمی دولت برای حذف فیزیکی مخالفان، سال‌هاست نه برای عدالت بلکه برای تثبیت حکومت رعب و وحشت به‌کار گرفته می‌شود.
اعدام نه راهکار است، نه بازدارنده. این، روایت رسمی جمهوری اسلامی‌ست که برای بقای خود، مرگ را نهادینه کرده و زندگی را به گروگان گرفته است. از خیابان‌های معترض تا سلول‌های انفرادی، نفس کشیدن در ایران امروز به “جرم” بدل شده، و طناب دار، تبدیل به امضای نهایی دیکتاتوری فاشیستی حاکم.
چرا اعدام؟
جمهوری جنایتکار اسلامی اعدام می‌کند، چون از زندگی می‌ترسد.
اعدام می‌کند، چون از آگاهی، صدای مردم، شور خیابان و مقاومت سیاسی وحشت دارد.
در این نظام، اعدام فقط برای “قاتلان” نیست؛ بلکه برای “معلمان”، “کارگران”، “زنان”، “دانشجویان”، و هر کسی است که جرأت کند بگوید: نه!
اتهامات پوچی چون بغی، محاربه، افساد فی‌الارض، مفاهیمی ساخته‌ی ذهن سرکوبگر قاضیان مزدور، دستگاه امنیتی تروریستی و قوانین قرون وسطایی جمهوری اسلامی‌اند که در هر پرونده‌ای، به آسانی به حکم مرگ ختم می‌شوند.
آمارها فاجعه‌بارند
بر اساس آمارهای ثبت‌شده توسط نهادهای حقوق بشری، تنها در ۱۰ ماه ابتدایی سال ۲۰۲۵، بیش از ۱۰۵۰ نفر در ایران اعدام شده‌اند. این یعنی روزانه بیش از ۳ انسان، در سکوت زندان‌ها، جانشان را از دست داده‌اند. بسیاری از این افراد، از اقشار محروم، اقلیت‌های قومی یا مذهبی، یا متهمانی با روندهای قضایی ناعادلانه و اجباری بوده‌اند.
امروز، ده‌ها تن دیگر در صف اعدام‌اند:
شریفه محمدی، پخشان عزیزی، وریشه مرادی، فاضل بهرامیان، پیمان فرح‌آور، محمدجواد وفایی‌ثانی، کاوه صالحی، پژمان سلطانی، رزگار بیگ‌زاده بابامیری، تیفور بیگ‌زاده بابامیری، سوران قاسمی و…
همه‌ی این نام‌ها، سندی هستند بر جنایت‌های بی‌وقفه‌ی جمهوری اسلامی.
طناب دار، ستون نظام فاسد
این جمهوری، نه با رأی مردم، که با طناب دار حکومت می‌کند.
این جمهوری، نه قانون‌مدار است، نه مدرن؛ بلکه بقای خود را بر سه پایه بنا کرده: اعدام، سرکوب، دروغ.
دستگاه قضا، ابزار قتل است؛
قاضیان، جلادانِ یونیفورم‌پوش؛
سپاه پاسداران، سازمانی تروریستی و آدم‌کش؛
وزارت اطلاعات، نهاد آدم‌ربایی و شکنجه؛
و ایدئولوژی جمهوری اسلامی، چیزی نیست جز فاشیسم مذهبی با نقاب دین.
راه‌حل چیست؟
تنها راه، پایان دادن به حاکمیتی‌ست که زندگی را مجازات می‌کند.
رژیمی که زن، کارگر، معترض، نویسنده، فعال محیط زیست و کودک را دشمن خود می‌داند، باید سقوط کند.
و تا آن روز، ما ساکت نمی‌مانیم.
ما صدای زندانیان خواهیم بود.
ما به طناب دار نه می‌گوییم.
و ما حق زندگی را فریاد خواهیم زد، حتی اگر آن‌ها با گلوله، باتوم یا حکم اعدام پاسخ دهند.
نتیجه‌گیری
اعدام، نه عدالت می‌آورد، نه امنیت؛
اعدام، فقط مرگ می‌آورد.
و مرگ، سرنوشت هر حکومتی‌ست که زندگی را دشمن خود بداند.
این نظام فاسد، جنایتکار، فاشیست و قرون وسطایی، دیر یا زود زیر خشم مردم دفن خواهد شد.
تا آن روز، ما ایستاده‌ایم:
برای زندگی، برای آزادی، برای عدالت.
✊ نه به اعدام
✊ سرنگون باد جمهوری فاشیست اسلامی
✊ زنده باد زن زندگی آزادی
⸻
✍️ رحمان حاجی مقصودی
فعال سیاسی – گوتنبرگ
